Henk en Ingrid

Afwachtend zitten zij in hun benauwde hokjes

Beduusd bedeesd van dingen die hen zo bedreigen

van vreemdelingen die in beider nekken hijgen

en alarmerend slaan hun lelieblanke klokjes:

‘Ze slachten constant lieve, kleine geitenbokjes

huilt Ingrid, ‘moet ik nog langer blijven zwijgen?'

‘Ze schijnen regelmatig die beesten te bestijgen,'

zegt Henk gefronst, met hagelwitte knokjes

‘Vrees niet, Henk en Ingrid!' Een blonde stem...

‘Zwijg niet, roep wat je wilt, ken toch geen rem'

‘Ik wil, ik eis', zegt Henk, ‘geen hoger eigen risico

wèg met subsidie voor de linkse kunst en zo

Het gillen van die imams moet afgelopen zijn

Laat ze zijn als roepende in eigen zandwoestijn!

Aar Noordam Rijmer des Vaderlands

Uit: politieke sonnetten

Illustratie: James Ensor

11 maart 2010